อยู่แผนกอุบัติเหตุและฉุกเฉินมาสองอาทิตย์เต็ม ๆ วันนี้วันสุดท้ายแล้วสินะ 11.30 น. แล้ว
"ไปขออาจารย์สิ ... เราไปหาอะไรกินเลี้ยงส่งตัวเองหน่อย ไหน ๆ ก็จะไม่
เจอกันแล้วบอกอาจารย์ว่าบ่ายมีปัจฉิมนิเทศ" ปุ๊พี่อินเทิร์นจากโรงเรียนแพทย์ชื่อดัง
ในมะนิลาบอกผมกับเพื่อนอีกหนึ่งคน เพื่อนอีกคนจากเซบูเอาด้วยแฮะอาจารย์ก็ดี
ใจหาย บอกตามสบาย ใจหายเหมือนกันนะนี่ เรียนหมอจากต่างประเทศ เรียน
เหมือนเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเลย กลับมาบ้านก็แยกกันฝึกตามโรงพยาบาลต่าง ๆ
หาโอกาสพบเพื่อนร่วมชั้นก็ยาก
เราสามคนไปนั่งกินอาหารตะวันตกที่มีสลัดบาร์กินแบบบุฟเฟต์ ผมเป็นคนแนะนำ
เนื่องจากชอบผักอยู่แล้ว ก็สั่งเมนูไขมันต่ำ ๆ ไปก็แล้วกัน เพื่อนสองคนแสามี
เขามีกิจการ (คลินิค)อยู่แล้วคนแรกมีสามีเป็นศัลยแพทย์ตกแต่ง มีคลินิค 10 แห่ง
คงมองออกว่ารวยปานใด มาเป็นแพทย์ฝึกหัดที่นี่ขับรถคันละ 10 ล้าน ชนิด
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยังหันมามอง อีกคนแฟนมีคลินิคโรคทั่วไปรับคนไข้
ประกันสังคม นี่คือสิ่งที่ผมรู้จักเพื่อนสองคนมากขึ้นขณะที่เราร่วมโต๊ะอาหาร
และกำลังกลับมาโรงพยาบาลเพื่อรับการปัจฉิมนิเทศ
อาจารย์หัวหน้างานแพทยศาสตร์ศึกษาของโรงพยาบาลแจ้งผลการประเมินใน
แต่ละวอร์ดให้พวกเราสามคนทราบว่าใครได้คะแนนวอร์ดไหนเท่าไหร่ แต่ละ
วอร์ดมีข้อเสนอแนะอะไรบ้าง ผมดีใจที่ได้ทราบว่าผมได้คะแนนสูงสุดในว
อร์ดอายุกรรม, จักษุวิทยา อาชีวเวชศาสตร์ และหู คอ จมูก เหนื่อยอมา
ทั้งปีได้ยินแค่นี้มันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย เหลือด่านสุดท้ายสองด่านก็คือ
การเป็นแพทย์ฝึกหัด (อินเทิร์น) อีก 1 ปี ตามระเบียบแพทยสภา และการสอบ
ใบอนุญาตประกอบวิชาชีพเวชกรรมให้ผ่าน ยังอีกไกลนะนี่สำหรับการมีสิทธิ์ใช้
คำว่า "นายแพทย์" นำหน้าชื่อ
อินเทิร์นปีนี้ผมขอเปลี่ยนโรงพยาบาลจากโรงพยาบาลสังกัดกรมการแพทย์
กระทรวงสาธารณสุขไปเป็นโรงพยาบาลสังกัดกรุงเทพมหานครดูบ้าง หวังจะได้
เรียนกับอาจารย์อีกกลุ่มหนึ่ง ผมคงมีบทความจากโรงพยาบาลแห่งใหม่มานำเสนอ
บ้างตามสมควรแก่โอกาส
ลาที Extern... สวัสดี Intern
No comments:
Post a Comment